Evi Hanssen – eilandhoppen in Kaapverdië
Bekende Vlaming Evi Hanssen ging op reis met Voja travel naar de Kaapverdische Eilanden. Zij en haar gezin kwamen razend enthousiast terug uit Kaapverdië. We hebben een kijkje in haar dagboek gekregen. Hier lees je deel twee van het reisverslag van Evi op: Santo Antao.
We zijn een gloednieuw samengesteld gezin – mijn 2 zonen van 8 en 10 jaar – en de dochters van mijn vriend Kurt – 13 en 18 jaar. Een bestemming vinden die voldoet aan de grillen van deze verschillende leeftijden is niet zo simpel. We besluiten om te gaan eilandhoppen op de Kaapverdische eilanden. Beetje avontuur, prachtige natuur, genoeg strand, cultuur, lekker eten en af en toe een zwembad.
Santo Antao: het groene paradijs
Met de ferry varen we van Sao Vicente naar Santo Antao. Volgens sommigen het mooiste eiland van Cabo Verdo én een paradijs voor hikers. Dat laatste zijn we absoluut niet, maar een wandeling naar onze guesthouse die in een prachtige groene vallei ligt, zien we wel zitten. Een busje brengt ons vanuit de haven via een rotsachtig, verdord gebied naar de start van onze wandeling.
Op onze sneakers beginnen we vol goeie moed aan deze 3 uur durende tocht. We moeten eerst door dichte mist om daarna te merken dat we middenin een groene vallei staan, met hier en daar een landbouwhuisje en terrasbouw, alsof de tijd hier heeft stilgestaan. Er volgt een korte maar stevige klim naar de top van de berg waar ons een fantastisch uitzicht werd beloofd. Helaas. De mist hangt zo dicht dat we enkel een wit gordijn zien. Voetje voor voetje schuifelen we op het vochtige pad weer naar beneden. Het is stijl en glad, maar zelfs met onze ongetrainde benen en simpele gympen is de afdaling goed te doen. En ook hier trekt de mist beetje bij beetje op. Alsof de vallei haar schoonheid en rijkdom niet in 1 keer wil prijsgeven.
Eerst wanen we ons in een botanische tuin, warm en vochtig met jungleplanten die komen piepen, daarna wanen we ons in een droom, met planten in alle tinten groen, kleine gekleurde huisjes als lego blokjes in de dieptje, een schooltje en een hobbelig pad, en heel af en toe een auto in de verte beneden ons. De jongens krijgen weer extra zuurstof en stappen voor ons uit. De meisjes worden stil als ze de ware schoonheid tot zich laten doordringen. Wat een fantastisch uitzicht.
We vervolgen het laatste stukje van onze tocht tussen de bananenbomen, bamboeplanten en mini huisjes. Ofwel worden we door de bewoners hartelijk begroet ofwel volkomen genegeerd. We hebben niet het gevoel dat hier veel toeristen komen, maar we worden ook niet als aliens bekeken. Ieder doet hier zijn ding. Een smal paadje leidt ons uiteindelijk tot onze guesthouse Casa Cavoquinho, met het mooiste uitzicht op de vallei. De kamers worden verdeeld en als lunch eten we een smakelijke salade en pasta, bereid met home grown producten uit de tuin. Er wordt hier voorzichtig met voedsel omgesprongen. Geen te grote porties, maar wel verse en gevarieerde gerechten.
De rest van de dag chillen we met het hele gezin in het dorpje. Er staat een voetbaltafel op een pleintje, er is een alleraardigst mini winkeltje met drank, en we spelen kaartspelletjes in een barretje terwijl vrouwen de koffiebonen fijnstampen. Dat het hierboven eerder grijs en vochtig is, stoort ons niet.
Met de pick-up op verkenning
De volgende ochtend huren we een pick-up en trekken we erop uit. Met de kinderen in de achterbak rijden we de kuststrook af richting Fontainhas. We stoppen bij de ruïne van Sinagoga om te kunnen baden tussen de rotsen, maar helaas is de zee te wild en zien we kleine zee-egels in de rotsen verstopt. Dat risico nemen we liever niet. We rijden verder over een pad dat voor andere auto’s bijna onbereikbaar is, maar voor onze pick-up perfect. Het is een smal kronkelig pad over kasseien met naast ons de diepe kliffen van de oceaan. Om hier te rijden heb je een tikkeltje lef nodig, maar mijn man geniet aan het stuur. Net zoals wij allemaal. Het uitzicht is wederom magistraal. We komen slechts één tegenligger tegen, gelukkig maar. Want er is hier bijna geen plek om elkaar te passeren.
De weg eindigt bij het dorpje Fontainhas. Een paar felgekleurde huisjes met in de 100 meter diepe vallei verse gewassen in terrasbouw. Dit voelt niet als Afrika maar eerder als de Droomvlucht in de Efteling. We drinken een Strela (lokaal biertje) en wat fris in het dorpje dat 2 smalle straten telt en rijden weer terug. Onderweg komen we een handvol hikers tegen.Toegegeven, dit pad is eerder geschikt voor wandelaars dan voor auto’s, maar zoals ik al zei, we zijn geen hikers. En de kinderen willen nog naar een strand. Dus we laten het sportieve voor wat het is en tuffen verder door de ribeira. Af en toe pikken we een lifter op die in de kofferbak springt en een eindje meerijdt. Dat is hier de normaalste zaak van de wereld.
De vallei is trouwens prachtig. Als een groene ader die door de bergen loopt. We stoppen regelmatig om te genieten van het uitzicht. Rondom ons de grillige bergen, als prehistorische reuzen, beneden ons een groene ribeira met terrasbouw en hier en daar een felgekleurd huisje. Hoe eenvoudig de huisjes hier ook zijn, ze zijn bijna allemaal geschilderd in felle kleuren. Het geeft – denk ik – het optimisme en hoop aan van de bewoners van dit eiland.
Onze gastheer van Casa Cavoquinho had ons op de kaart getoond waar we mooie stranden konden vinden. Na 20 minuten op een hobbelige zandweg en 10 minuten klauteren over de rotsen komen we bij een prachtige baai met zwart zand en een woeste blauwe oceaan. Het duurt welgeteld tien seconden of we plonsen weer met z’n allen in de golven. De zon schijnt, de jongens spelen in het zwarte zand, de meisjes poseren voor elkaar in de rotswand. Op het einde van deze fantastische dag eten we pizza en polvo (inktvis) in Black Mamba in het dorpje Paul.
De diversiteit van dit eiland is fenomenaal. Groene ribeiras (valleien) met tropische mist wisselen af met grillige zwarte rotsen en prachtige zwarte stranden waar niemand komt. Op de top van de berg rijd je plots langs appelstruiken, naaldbomen en waan je je even in Toscane.
1 ding is zeker: Santo Antão heeft mijn hart gestolen…
Onze reis gaat verder op Santiago en Fogo. Lees deel 3 van het reisverslag om te ontdekken waar Evi Hanssen na Santo Antao heenging.
Ook eilandhoppen in Kaapverdie net zoals Evi? Vraag een reisvoorstel aan.
